37 “Supporter in Hart en Nieren” ontstaat als je voor het eerst als jong persoon een Betaald Voetbal Stadion betreedt aan de hand van vader, opa of de buurman, de laatste zoals in mijn geval. Of je vindt er niet veel aan en wil de volgende keer niet mee, of je vindt het allemaal zó fantastisch en je blijft erheen gaan. Dit laatste overkwam mij op 12-jarige leeftijd, in 1967. Sindsdien heb ik enorm veel zien veranderen. De tijden dat je uit en thuis zomaar kaartjes kon kopen en naar binnen gaan, tot de tijd dat er allerlei maatregelen nodig waren voor de veiligheid in en rond de stadions. Mijn toptijd was toen ik een eigen auto kon kopen en ongeveer 25 jaar geen uit- én thuiswedstrijd hoefde te missen, tussendoor ook 6 van de 8 trainingen per week bezoekend. Helaas kan dit allemaal anno 2022 niet meer. De tijd dat waar ADO Den Haag gaat daar ga ik, die ligt helaas ver achter mij. Maar ADO Den Haag laat mij nooit meer los in mijn leven! Door privéomstandigheden verhuisde ik van de Schilderswijk naar Ypenburg en door mijn werk in de gezondheidzorg, maar ook veel reizen, kon ik niet alle wedstrijden en trainingen meer bezoeken. Geen probleem: mijn club verhuisde van het Zuiderpark naar de oksel van het Prins Clauspark vlak bij mij om de hoek, vrienden bleven telefonisch zeuren en zo kocht ik tóch weer een seizoenkaart. De afgelopen seizoenen werd de motivatie om wedstrijden en trainingen te bezoeken steeds lager. De gezelligheid met vrienden en collega supporters bleef gelukkig bestaan, maar trainingen zonder publiek, degradatie en wedstrijden die écht niet om aan te zien waren deden mij toch ernstig nadenken over geen seizoenkaart meer kopen. Maar wederom kwam ADO Den Haag mij achterna! Inmiddels ben ik zelf verhuisd naar Rijswijk ging ADO Den Haag bij mij in de achtertuin (het Irenepark) trainen. Een buurvrouw nodigde mij uit bij haar thuis op de 9e etage en met de verrekijker kon ik menigmaal grote delen van de trainingsvormen bekijken. Zie dan maar eens van je liefde voor de club af te komen. Onderwijl bovenstaande periode werd ik in 2017 benaderd door de oprichter van de Roze Règâhs, de op dat moment sinds 2013 enige LHBTI+ supportersvereniging van een Betaald Voetbal Organisatie in Nederland. Deze club ADO Den Haag supporters met een LHBTI+ achtergrond hadden al veel bereikt m.b.t. het homovriendelijker maken van het ADO Den Haag stadion en i.s.m. met ADO Den Haag werd er ook krachtiger opgetreden tegen anti-homospreekkoren in ons stadion. Deze Roze Règâhs zochten nog een persvertegenwoordiger, alsmede iemand die doortastender allerlei activiteiten kon ontplooien. Dit leidde o.m. tot onze Roze Règâhs sjaal in het supportershome én het ADO Den Haag Museum en al twee keer een heuse ADO Den Haag Pub Quiz in het Supportershome. Mijn ervaringen met Hague City, destijds dé supportersvereniging van F.C. Den Haag, opgedaan in de roerige jaren-80, brachten ertoe dat de Roze Règâhs, net als alle andere supporters-eenheden rondom het ADO Den Haag van nu, een supportersclub is waar je niet meer om heen kunt. Ikzelf ben zeer vereerd om gevraagd te zijn bij een mooi rijtje ADO Den Haag supporters te horen die hun medewerking geven aan de actie OUR CITY, OUR CLUB, OUR HOME. Eén van de vele initiatieven welke rond onze club opgezet wordt om aan te geven wat ADO Den Haag betekent voor haar supporters, de stad en al haar inwoners. Als ik ADO Den Haag in één zin zou mogen omschrijven zeg ik: geen club zo mooi als die van mij. MARON POTS “GEEN CLUB ZO MOOI ALS DIE VAN MIJ”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODM1NjU=